Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/69

o nominację generała, boć z nią siedem lat prawie chodzisz, a o przedstawienie do sztabu cesarskiego, o zatwierdzenie! Bez niego nic! Inaczej twój sierżant prędzej generałem zostanie!...
 — Patrzże uparciuchu! — dodał Chłusowicz. — Od tego czasu nasz dawny generał cesarzem został!
 Łączyński uśmiechnął się. Major dorzucił gałąź do ognia i kończył spokojniej.
 — Czekałeś tyle, możesz nam strzymać kompanji. Jeżeli nie będzie na jutro marszu, to cię zabiorę na spanie do stodoły! Cedrowskiego tylko patrzeć! Zaklął się, że Pakosza przypilnuje, aby w raporcie do głównego sztabu ciebie wymienił. No, dalej, kucnij sobie przy ognisku! Chłusowicz, a masz ty jeszcze bodaj kroplę w manierce?
 Chłusowicz mrugnął filuternie i wyciągnął z pod dery pękatą manierkę.
 — Co — chlupie?!
 — Aby kapeczkę, bo z tego ognia aż w nosie marznie. Łączyński przysunął się i położył się przy ogniu. Major pociągnął z manierki i mlasnął ze smakiem.
 — Cie — sapristi — chyba Gdańska!... Patrzaj, bratku!... Atoż skąd!
 — Nosił ją jeden artylerzysta aż mu się sprzykrzyło raptem!
 — Nie chciałbym być w jego skórze! Masz acan zdatność szczególniejszą! W wasze ręce, poruczniku! Grzeje! Ale to ziąb!
 — Odwykło się od takiego!
 — Phi!... Chociaż ten w szóstym roku, pod Medjolanem, może dokuczliwszy!
 — Bo sukna było za skąpo. Ale gdyby tam takie siermięgi mieć!...
 — Tybyś zaraz Bóg wie czego chciał!