Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/74

 — Mówili, podobno pan Józef tylko!
 — Obadwaj na forpocztach leżą, ruszyć ich z miejsca nie można!
 Pułkownik się zamyślił, major trącił nieznacznie Łączyńskiego.
 — Pora nam, panie pułkowniku!
 — Odchodzicie! Nie śmię was zatrzymywać! Nie wiadomo, co jutro przyniesie, należy nam się wypocznienie! Bywajcie! A broń was Boże rozpowiadać, coście słyszeli, gorycz mnie naszła! Czasem już zdławić w sobie wszystkiego nie można! Raz jeszcze winszuję waćpanu awansu! Ruszyłeś dziś z miejsca, jeżeli kompanja pociągnie, zobaczysz, majorstwo cię nie minie! Dogonisz i mnie jeszcze!
 — Panie pułkowniku, toćby dopiero niesprawiedliwość była!
 — Całem sercem życzę waćpanu! Wolałbym ciebie generałem mieć, niż którego z warszawskich paniczów! Wspomnisz moje słowa! Nie zaniechają tu okazji! Spadnie nam jeszcze i książę!
 — Gdyby Poniatowski — dorzucił major.
 — To co!? — przerwał porywczo pułkownik.
 Kąsinowski nie zdążył odpowiedzieć, gdy naraz drzwi chaty z trzaskiem się otwarły, w progu stanął Chłusowicz i wyrzucił jednym tchem.
 — Kurjer cesarski, panie pułkowniku!
 — Gdzie jest!?
 — Tu przed chatą!
 Pułkownik zarzucił płaszcz na ramiona, skinął na pożegnanie Kąsinowskiemu i Łączyńskiemu i wybiegł z chaty, wołając na Chłusowicza, aby szedł za nim.
 Kąsinowski poruszył się niespokojnie.
 — Dałbym sobie rękę uciąć, że rozkaz marszu!
 — Niezawodnie!