Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/95

 Łączyński nacisnął kobyłę, nie chcąc przerywać nawiązanej rozmowy.
 — Wyście skąd?
 — Od Jansborku!
 — Polak?
 Chłop dźwignął ramionami.
 — Od Jansborku, co je nade Spirdingem! Przy Pisku!
 — Czekajcie, bo nie wiem!
 — Jansbork to je amtowy stad, Spirding jezioro, a Pisek rzyka! Co ta komu!
 Chłop splunął i mocniej kosturem wywinął.
 Łączyński na ów wykład nie wiedział, co odpowiedzieć.
 — To chyba na Mazurach!? — dodał po chwili, a nie doczekawszy się odpowiedzi, zagadnął wprost. — A z Morągu do Saalfeldu, ile mil naprawdę?
 — Niby z Morugi do Zelwałdu?
 — U was każda wieś ma dwie nazwy!
 — Niech ma!
 — Więc ile mil?
 — Francuz nie zajdzie!
 — Nie lubicie Francuzów?!
 Chłop zębami zgrzytnął.
 — Morowego niema na psiarstwo!
 — Także wam dokuczyli?!
 — Dokuczyli! Chałupę mi obsiedli, łyżki żuru nie zostawili, gadzinę wyszlachtowali, zmajdrowali obejście, że koła w płocie nie masz! Węborek cały nie ostał! A bo mnie tylko, cały becyrk na dziady poszedł!
 — Wojna!
 — My se tak pedamy! — bąknął chłop i roześmiał się dziko.
 — A wojna minie, to dla wszystkich nas lepsze nastaną czasy!