Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/96

 — Jak cię nie zeźre!
 — Albo wam pod Prusakiem było lekko!?
 — Lekko nie lekko — ta było! Choć mogłeś dychać, a na zimę zaśparować krup! Skórę darli, lecz nie rabowali! A bo?! Może wy do Francuzów?! Co?!
 Łączyński na to zapytanie, wymówione z jakimś złowrogiem warknięciem, spojrzał niepewnie ku barczystej postaci chłopa i odrzekł wymijająco.
 — Toć widzisz przecież żem swojak!
 — Ta może, chocia mi się zdało! Bo i po co wam do Zelwałdu?! Francuzów tam, jak mrowia! A i sam Naparty pod Miłomłynem wachtuje! Gdzie nie potrza leziecie!
 — Czasem potrza właśnie!
 — Nie moja skóra! Nie moja sprawa! Talara jeno dać musicie, bo śtreki ledwie najdzie!
 — Targować się nie będę!
 Chłop przystanął, rozejrzał się po przepastnie białej równi i ozwał się po namyśle.
 — Od tej wierzbiny zrychtujemy się na prawo! Trza winklować!
 — Przecież droga do Saalfeldu jak kamieniem rzucił!
 Chłop zęby wyszczerzył.
 — Pewnie! Tylko że teraz idziemy nie jak wam potrza!
 — Zbłądziliście może?
 — Gdzie zaś! W zajeździe tylko pedali, żeście Francuz, tedy was chciałem do Hansa, na jeziorko wycyganić!
 — Do jakiego Hansa?
 — A no, bo tam wszystkich Francuzów prowadzamy! Sklep jest tęgi! Bez łeb kijem, a potem już sam skiśnie psiawiara!
 Łączyńskiego dreszcz przeszedł.
 — Mordujecie?
 — Ktoby się zaś męczył! Sami się mordują! Co z nimi