Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/114

 — Rzeczywiście — potwierdził niedbale Zdzisław, rozglądając się dokoła, — znać dotknięcie ręki kobiecej... wszystko tchnie tutaj subtelnością, drobiazgowym smakiem.
 Hilary wydął z zadowoleniem policzki i założył nogę na nogę.
 — Co robić! Ma dziewczyna swoje fantazye. Ciągle urządza i mebluje jakieś saloniki, buduarki, gabineciki. Niech się bawi! Właśnie była tu... ale tylko co wyjechała z wizytami.
 — Bardzo żałuję, że nie będę miał szczęścia...
 — Bo też z pana ceremoniant! — mówił z udaną dobrodusznością Hilary. — Ani się książę nie pokażesz u nas!...
 — Nie omieszkam korzystać z uprzejmości — odparł obojętnie Tomkowicz. — Chcę jednak być szczerym i od razu przyznać się, że dzisiaj prócz wizyty chciałem...
 Światowidzki poprawił się na kanapie.
 — Pomówić z panem — ciągnął powoli Zdzisław — o pewnym interesie.
 — O interesie!? — pytał z powagą ojcowską Hilary. — Proszę... służę... niech książę będzie łaskaw!...
 — Wiadomy panu zapewne nasz stan majątkowy?...