Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/22

czelnych darmozjadów! Dosyć! Po południu będę pana potrzebował. Ale bądź pan łaskaw powiedzieć, że chcę pomówić z córką. Konie zaraz po przyjęciach...
 Herszkowicz skłonił się prezesowi i zabierał się ku wyjściu, porządkując porozrzucane papiery na biurku, na dźwięk atoli ostatnich wyrazów drgnął i odezwał się z cicha:
 — Przyjęcia? Nie wiem doprawdy, dzisiaj!?...
 — Czego pan nie wiesz? — zapytał ostro Hilary.
 — Ja, nic... nic... — jąkał sekretarz.
 — Więc... żegnam pana. Skończyłem.
 Herszkowicz wyszedł pośpiesznie z gabinetu, uśmiechając się dziwnie i filuternie spoglądając na prezesa. Światowidzki zapalił świeże cygaro i znów zadzwonił. Zjawił się lokaj.
 — Melduj!
 Lokaj skłonił się nizko, ręce rozłożył i stał nieporuszenie.
 — I czego stoisz? Melduj, powiedziałem!
 — Proszę jaśnie pana, kiedy niema nikogo!
 — Co takiego? Co?...
 — Nikogo niema w poczekalni, proszę jaśnie pana.
 — Nikogo niema! Nikogo niema! — powtarzał bezmyślnie Hilary, spoglądając osłupia-