Strona:Wacław Gąsiorowski - Zginęła głupota!.pdf/242

 — Jeszcze nowina może! Nie, wolę o niej się nie dowiedzieć. Lecz cóż mnie jeszcze gorszego może spotkać?
 Bankier zbliżył się do telefonu.
 — Kto mówi?
 — Kasyer. Panie prezesie, przed chwilą wpłynęło za cukier piętnaście tysięcy. Czy mam ściśle trzymać się rozporządzenia pana prezesa i wykupienie papierów depozytowych z Banku dopełnić o godzinie trzeciej?
 Hilary się zniecierpliwił.
 — Mój panie! Czego mi pan głowę zawraca? Raz już panu mówiłem. Oczywiście wykupić. Bank zamykają o godzinie czwartej, można się spóźnić z załatwieniem formalności i będzie przykra historya.
 — Słucham!
 Dzwonek drgnął na rozłączenie. Naraz Hilary rzucił się ponownie do tuby.
 — Panie, panie kasyerze!
 — Jestem, słucham!
 — Zrobimy inaczej. Proszę mi całe szesnaście tysięcy przysłać zaraz do mieszkania. Czekam! A z przekazem zrobić, jak mówiłem poprzednio.
 — Przepraszam... pan prezes mówi szesnaście?