Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/10

mu! — rzekł ze sztuczną nieco powagą w głosie.
 Pani Athow spojrzała nań kącikami źrenic.
 — Pan mówi to... serjo, czy też?...
 Młody człowiek skłonił lekko głowę.
 — Jaknajbardziej serjo! — zapewnił uroczystym tonem, jakkolwiek na twarzy jego wyraźnie odmalowała się chęć wybuchnięcia głośnym śmiechem. — Wogóle... mężowie, proszę pani...
 Słowa jego przerwał lekki okrzyk lady Devey. W okrzyku tym brzmiała tak wyraźna nuta bezmiernego zdumienia i niepokoju, że rozmawiający umilkli momentalnie i utkwiwszy wzrok w rozwartych drzwiach buduaru, nasłuchiwali w skupieniu.
 Lecz głos lady Devey umilkł nagle.
 W parę sekund później wysmukła jej postać zarysowała się na ciemnym tle wnętrza buduaru.
 Spojrzenia gości zawisły pytająco na jej ustach.
 Lady Amy obwiodła ich wzrokiem, w którym malowało się zdziwienie i coś, jakgdyby niezadowolenie.
 Pani Athow nie wytrzymała. Powstawszy żywo z kozetki, podbiegła ku gospodyni, sze-