Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/132

wa, że panie, a zwłaszcza kuzynka, czują się zmęczone, tym pierwszym dniem podróży, to skręciłbym teraz nieco na zachód i dobrze jeszcze przed zmrokiem stanęlibyśmy w La Coruna... o tutaj! — wskazywał na mapie główne miasto prowincji Galicji.
 — Skręcaj pan! — rzuciła pani Athow.
 Wyhowski podniósł pytając spojrzenie na twarz Amy.
 Przyglądał się jej badawczo przez chwilę, wreszcie potrząsnął zdecydowanie głową.
 — Nie... lecimy do Gijon! Kuzynka ledwo trzyma się na nogach ze zmęczenia. I nic w tem dziwnego! Od siódmej do tego czasu bez snu! A błagałem, aby zasnęła choć na godzinę!
 — Próbowałam... nadaremnie! Ten ciągły huk nie pozwala mi nietylko zasnąć, lecz i skupić myśli.
 — To tylko pierwszego dnia tak! — pocieszył ją. — Jutro już na huk ten będziesz zwracała mniej uwagi, niż na brzęczenie skrzydeł muchy w pokoju. To kwestja przyzwyczajenia! Ja prawie, że go nie słyszę.
 — Znowu jakiś statek przed nami! — ozwała się nagle Daisy.
 Wyhowski przez chwilę badał przez szkła horyzont.