Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/14

 — Zobaczymy! — powtórzyła. — Nie zgodzę się na taki wyjazd...
 — Bah! — wzruszył lekko ramionami Wyhowski. — Jeżeli to jakaś ekspedycja naukowa?
 Pani Athow zwróciła się nagle ku Amy.
 — To bezwątpienia ten kongres temu winien!
 Ta ruchem głowy potwierdziła domysł przyjaciółki.
 — Masz rację, Daisy, widocznie na zakończenie kongresu ma się odbyć wycieczka. Gdzie leży ta wyspa? — zwróciła się do Wyhowskiego.
 Ten namyślał się przez chwilę.
 — Mniejwięcej w połowie drogi pomiędzy Islandją a Szpicbergiem — odparł.
 Pani Athow wydała cichy okrzyk, brzmiący lekką nutą zadziwienia i domyślności zarazem.
 Spojrzenia lady Devey i Wyhowskiego pobiegły ku niej.
 Twarz pani Athow miała wyraz tajemniczy.
 — Więc to koło Szpicbergu? — powtórzyła, jakgdyby do siebie. — Aha... teraz rozumiem... tak... — pochyliła się nieco ku przyjaciółce i mówiła, zniżając głos.