Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/151

 Z grupki mężczyzn, stojących obok dwóch automobili, wysunął się młody oficer.
 — Cristobal Corweira, adjutant dowódcy twierdzy — przedstawił się, ściskając dłoń lotnika.
 Wyhowski począł dziękować za pomoc reflektorów, dzięki którym dokonał lądowania bez wypadku.
 Oficer wyraził lekkie zdziwienie, że lotnik odważył się na ryzykowny lot w tak późnych godzinach.
 — Miałem zrazu zamiar lądować w Lizbonie, lecz wobec...
 — Pan widział to? — przerwał jego słowa hiszpan. — No i co... mów pan!
 — Zdaje się, że nie pozostało tam nikogo przy życiu. To było piekło! — odparł Wyhowski, wzdrygając się mimowoli na wspomnienie widzianego.
 Oficer kiwnął energicznie głową.
 — Tak... ma pan rację! I my tutaj posiadamy takież same mniej-więcej wiadomości. Ale pan to oglądał własnemi oczami... takie świadectwo jest najbardziej miarodajnem.
 I gorąco począł zapraszać Wyhowskiego na kolację do klubu oficerów twierdzy.
 — Towarzyszki pana, znużone zapewne podróżą, będą chciały jak najprędzej udać się