Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/162

ny jegomość niedwuznacznie zaznaczył, że oczekuje tutaj jakiejś, jak się wyrażał, atrakcji.
 Miał zamiar właśnie zapytać o to, gdy hiszpan rzucił, jak gdyby do siebie:
 — A szkoda... to musiało wyglądać wspaniale!
 Wyhowski wzruszył ramionami.
 — W pierwszym rzędzie to było... straszne!
 Hiszpan podniósł na niego zaciekawione spojrzenie.
 — Na czem pan opiera swe twierdzenie? — zapytał.
 — Byłem świadkiem tego! — rzekł krótko Wyhowski.
 Na spokojnej twarzy żądnego atrakcji człowieka zarysowało się nagle wzruszenie.
 Żywym ruchem przechylił się przez stół, unosząc się w fotelu.
 — Pan przybywa stamtąd? — pytał, utkwiwszy w Wyhowskim błyszczące ciekawością źrenice.
 Ten w krótkich słowach zaznajomił go z celem swej napowietrznej podróży i spostrzeżeniami, poczynionemi w chwili przelotu nad terenem katastrofy.
 Hiszpan słuchał uważnie, nie spuszczając z jego twarzy swych oczu.