Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/207

do bratobójczej walki. A pan wie... żołnierz, walczący bez przekonania i zapału... to...
 Trzask karabinowej salwy zagórował nad bukiem bezustannych wystrzałów i gwaru, dobiegającego od strony placu „d’Asuncion“.
 Strzelali żołnierze, rozciągnięci w linję u wylotu ulicy.
 — Salwa, jak na strzelnicy! — zauważył z uznaniem Wyhowski.
 — Tak... nasi żołnierze są dość dobrze wyćwiczeni — wtrącił de Risor z pewnego rodzaju dumą w głosie.
 Grzmot drugiej salwy rozdarł powietrze, wstrząsając szybami okien.
 Równocześnie prawie basowy huk wystrzału armatniego zagłuszył wszystko.
 Ze ścian przeciwległego domu posypał się tynk. Mury hotelu zadrgały lekko.
 Wyhowski zaniepokoił się.
 — Huk ten zbudził zapewne moje towarzyszki. Muszę śpieszyć do nich i uspokoić je... zresztą... nie pora teraz na spanie! — mówił, biegnąc ku drzwiom.
 — Tak... mam wrażenie, że najrozsądniej będzie wynieść się stąd jak najprędzej. Trzeba przyśpieszyć moment odjazdu! — zgodził się don Just. — Samochód mój jest