Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/21

Athowa, lecz ten w tejże samej sekundzie zakrzyknął:
 — Dwudziestego trzeciego stycznia, o godzinie czwartej zrana przemówiły równocześnie oba wulkany!
 Zadziwiony milczeniem kolegi, spojrzał nań i zaniepokojony wyrazem jego twarzy, pobiegł wzrokiem za jego spojrzeniem.
 Widocznem było, że obecność pań przeraziła go na serjo. Spojrzał bezradnie na Deveya, lecz ten, pochyliwszy nieco w zmieszaniu głowę, wstępował na górę. Za nim szedł Athow, gryzący wargi, co było u niego zwykle oznaką wielkiego zdenerwowania.
 Zachowanie się ich obu było więcej niż niezręcznem. Ucałowali dłonie pań, unikając ich spojrzeń i, milcząc, zamienili uściski dłoni z Wyhowskim, który podniósł się z fotelu na ich widok.
 Całe towarzystwo przeszło w milczeniu do jadalni.
 Siadając za stołem, Devey rzucił raz i drugi szybkie, niespokojne spojrzenie na żonę i usiłując nadać brzmieniu swego głosu ton swobody i niefrasobliwości, ozwał się, nie kierując swych słów specjalnie do nikogo.
 — Jedziemy!