Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/22

 Panie milczały, utkwiwszy wzrok w zastawie.
 Devey porozumiał się spojrzeniem z siedzącym naprzeciw niego Athowem.
 — Jedziemy dzisiaj! — ciągnął udając wielkie przejęcie się nałożonym sobie przed chwilą na talerz majonezem. — No... cóż... tak akurat wypadło niespodzianie... hm... zresztą to na krótko! Nieprawdaż, Reginaldzie?
 Athow pospieszył mu na pomoc.
 — Naturalnie... to kwestja zaledwie paru dni! Naprawdę... najwyżej tydzień!
 Mówił szybko ze sztuczną afektacją w głosie.
 Panie zamieniły błyskawiczne spojrzenia.
 — Więc na wyspę Jana Mayena? Tak? — przemówiła lady Amy, najbardziej obojętnym, na jaki mogła się tylko zdobyć, tonem.
 — Właśnie... — podchwycił Devey — zwykła wycieczka na zakończenie kongresu...
 — A może ekspedycja w związku ze zjawiskami na Oceanie Lodowatym? — rzuciła pani Athow, podnosząc nań spokojny wzrok.
 Kieliszek wina, jaki podnosił w tej chwili do ust Devey, zadrżał w jego dłoni. Parę kropel rubinowego płynu bryzgnęło na śnieżną biel obrusa.