Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/25

działem się, że wszyscy w mieście mówią o czemś niezwykłem na północy, a ja, prezes Królewskiego Towarzystwa Geograficznego, nie wiem nic o tem! Prawda, że to paradne! To może wyprowadzić człowieka z równowagi! — śmiał się głośno, nadając swym słowom ton beztroskiej wesołości.
 Athow zwrócił się do żony.
 Twarz miał pogodną, rozjaśnioną lekkim uśmiechem.
 Wyhowski, który od początku rozmowy, nie biorąc w niej udziału, obserwował jednak z uwagą obu mężczyzn, dostrzegł, że w oczach Athowa czają się błyski podrażnienia i niepokoju.
 — No więc cóż takiego słyszała moja pani na mieście? — pytał sir Reginald żartobliwie. — Proszę cię, dziecko, mów! Chętnie posłuchamy z Edwardem i... ubawimy się tem!
 Pani Daisy spojrzała na niego przeciągle.
 Profesor Dewey, pochyliwszy się nieco w jej stronę, nie spuszczał oczu z żony przyjaciela.
 — Nie wiem, czy zajmie to was, panowie? — mówiła ta ostatnia, cedząc z kieliszka przez olśniewającej białości ząbki, czekoladowy likier. — Zresztą, przyznam się, nie potrafię dokładnie powtórzyć tego, co mówią!