Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/263

towi góry, podnóże której tonęło w gęstwinie zieloności.
 Góra nie zdradzała niczem swej niszczycielskiej działalności. Jak i przedtem, wydobywały się z krateru wulkanu nikłe obłoczki pary i dymu, rozpływając się momentalnie w czystem powietrzu.
 — Spokojny — szepnęła Amy. — A może to co innego? Nie widać było żadnych wybuchów! — dorzuciła, po chwili pytająco.
 — Słyszałem najwyraźniej coś, jak gdyby grzmoty — wtrąciła drżącym głosem Daisy, uczepiona kurczowo u ramienia przyjaciółki.
 — Tak... huk i ja słyszałem! — potwierdził Wyhowski.
 Zwrócił spojrzenie na dymiącą bezustannie górę i przez chwilę obserwował bacznie płaski stożek, stanowiący komin wulkanu.
 — Takiemu panu nie można nigdy dowierzać — mówił w zamyśleniu.
 Pani Athow wzdrygnęła się.
 — Boże! Jakżeż ludzie mogą mieszkać tutaj! Ciągła groza nad głową!
 Amy przypomniała sobie dom, który przed chwilą znikł im z oczu, najwidoczniej zapadłszy się w rozpadlinę.