Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/300

 Mieszkańcy wiosek pierzchli, pozostawiając kilkuset zabitych i rannych.
 Wówczas wysunęli się naprzód oficerowie marynarki i krótkiemi, ostremi słowami komendy zapanowali rychło nad zrozpaczonym tłumem.
 Szalupy poczęły zabierać tylko kobiety i dzieci, przewożąc je do najbliżej stojących okrętów.
 Godzina upływała za godzinąą, a jeszcze żaden z mężczyzn nie stanął nogą na pokładzie.
 Wyczerpała się wreszcie cierpliwość ojców, mężów i braci, pochmurnem wejrzeniem obserwujących odjazd swych żon i córek.
 Rozległy się szepty i nawoływania, zrazu nieśmiałe, następnie coraz bardziej energiczne i szara masa poczęła posuwać się ku gromadom kobiet i dzieci, jak gdyby w zamiarze zepchnięcia ich na bok.
 Ale „ludzie morza“ czuwali.
 Szybkie, urywane głosy komend i szeregi marynarzy, wspomagane już teraz przez oddziały żołnierzy lądowych, skierowały lufy karabinów ku nadciągającemu tłumowi.
 Tłum zaszamotał się, jak gdyby w zamia-