Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/320

nui! Rozmontowanie aparatu i załadowanie go wymaga dość długich godzin! — zadecydował Wyhowski, powstając.
 Amy dzwonkiem przyzwała pokojówkę hotelową.
 Pani Athow przerażonem spojrzeniem wodziła od jednego do drugiego.
 — A ja? — wyjąkała wreszcie.
 Amy przytuliła policzek do jej twarzy.
 — Musimy się rozstać, Daisy! — szepnęła, całując ją.
 Ta poczęła mrugać raz po raz powiekami.
 — Niechaj pani jedzie z nami! — rzucił wesoło Wyhowski. — Los nas sprzągł, więc trzymajmy się razem aż do końca!
 Pani Athow poczęła cicho płakać, skłoniwszy głowę na ramię Amy.
 — Trudno, kochanie moje! — perswadowała ta ostatnia. — Czy wcześniej, czy później, musielibyśmy się rozstać! Mogłaś się już oddawna oswoić z tą myślą. Trudno... przecież nie zechcesz nam towarzyszyć!
 — Jadę z wami! — szepnęła, tłumiąc łkanie.
 — Doprawdy? — zakrzyknął zdumiony Wyhowski.
 Otarła łzy i spojrzała nań poważnie.