Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/36

 Z warg kapitana zerwało się ostre, typowo marynarskie przekleństwo.
 — Do stu zdechłych fok! — zakrzyknął — Przecież nie mogą to być Nowo-Sybirskie Wyspy, a tembardziej De Longa!
 — Bezwątpienia, że nie! — potaknął jego słowom porucznik Tomari. — Dzieli nas od nich odległość conajmniej siedmiusetmilowa!
 Matsue zamyślił się przez chwilę.
 — Czekaj! Przed wyspą De Longa znajdują się jakieś dwie małe wysepki... — mówił żywo.
 — Chociażby! — przerwał mu porucznik. Lecz w tym wypadku nie mogą to być nawet i one! Wyspę Wrangla minęliśmy dopiero wczoraj około pierwszej w nocy.
 — Tak... to nie one! — mruknął Matsue, zdejmując czapkę i przecierając czoło chustką.
 Szybkim krokiem udał się do budki sternika, aby sprawdzić kurs. Kierunek był należyty.
 — Co u łysego djabła! — złościł się, wracając na mostek i ponownie podnosząc szkła do oczu.
 Załoga śledziła jego ruchy z niepokojem. Obecność w tym miejscu lądu, który wydawał się być dość rozległym, sprawiła nie-