Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/388

 Podniósł głowę i utkwił pytające spojrzenie w zgnębionej twarzy Jaggera.
 — No... więc, Tomaszu? — rzucił półgłosem.
 Jagger ocknął się z zadumy. Powstał ciężko z fotelu i przystąpiwszy do mapy, wparł wzrok w poszarpane wybrzeża Kanady.
 — Co czynić? — rzekł wreszcie, zwracając się ku towarzyszom. — Wracać, czy też też w dalszym ciągu próbować uzyskać połączenie?
 Wayne zamyślił się przez chwilę.
 — Od udzielania rad powstrzymam się, gdyż wraz ze swym statkiem oddany zostałem do dyspozycji wyprawy — mówił, skłaniając lekko głowę przed Jaggerem. — Muszę jednak stanowczo zastrzec się przed pozostaniem w zatoce. I tak wyjście mamy już zamknięte! Na szczęście skały, zagradzające wyjazd mogą być łatwo wysadzone. Odpowiednie rozkazy już wydałem i za godzinę wyruszą oddziały minierów, aby dokonać usunięcia przeszkody. Całe szczęście, że posiadamy spory zapas materjałów wybuchowych... bez nich stalibyśmy tutaj, Bóg wie dokąd! A stać nie możemy! — powstał i zbliżył się ku mapie. — Spójrzcie panowie tylko tutaj! W oddaleniu dwustu pięćdziesięciu kilometrów od miejsca postoju statku, a najwyżej siedem-