Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/390

 Energiczne pukanie w drzwi kajuty rozległo się raz i drugi. Wewnątrz wpadł bosman-radjotelegrafista.
 — Komendancie...! — rzucił zadyszanym od szybkiego biegu głosem, obwodząc wzrokiem gości swego dowódcy.
 — Mów! — rozkazał ten krótko.
 — Przed chwilą stacja uchwyciła, prawie, że równocześnie, dwa sygnały S. O. S.!
 — Czyje? — pytał Wayne.
 — Z Tennessee i Nev Mexico, komendancie!
 Wayne zerwał się gwałtownie z fotelu. Wsparty rękami o biurko, pochylony całem ciałem ku marynarzowi, nieprzytomnym, zda się, wzrokiem wpatrywał się weń, nie zdolny wymówić ni słowa.
 — Co... co? — wyjąkał wreszcie.
 Radjotelegrafista wymienił powtórnie nazwy dwóch pancerników floty Pacyfiku, stacjonującej w portach wysp Hawai. Wzywające pomocy okręty znajdowały się, jak głosiły depesze, pod sto pięćdziesiątym stopniem zachodniej długości i dwudziestym szóstym szerokości północnej.
 — Ruta Honolulu — San Francisco! — zauważył Wyhowski, rzucając wzrokiem na mapę.
 Wayne zamyślił się. Na gładkiem jego czo-