Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/401

żegnanie, zajęła miejsce w motorówce, jaka miała ich przewieść na „Ptaka“.
 Zahurkotały łańcuchy. Łódź zakołysała się na falach.
 W tejże samej chwili na flaglinie pojawiły się dwie bandery i zatrzepotały na wietrze obok gwiaździstego sztandaru.
 Były to flagi Polski i Albionu.
 Wyhowskiego ogarnęło wzruszenie. Powstał w łodzi, przykładając po wojskowemu dłoń do swego lotniczego hełmu. Towarzyszki jego powiewały chusteczkami.
 Oficerowie i załoga krążownika salutowali w milczeniu.
 Po chwili motorówka powracała do statku całym pędem.
 Do uszu pasażerów „Ptaka“, stojących na aluminiowej płaszczyźnie skrzydła aparatu, dobiegły dźwięki oficerskich świstawek.
 Kominy krążownika buchnęły gęstym dymem i „Idaho“ ruszył powoli naprzód.
 Po upływie kilkunastu minut zakryły go strome wiszary krętej zatoki.
 Spojrzenia Wyhowskiego i dwóch kobiet spotkały się wzajemnie i patrzały na siebie długo.
 Zostali sami.