Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/425

Mandżurji, oblicza ich niemal szare ze wzruszenia, stężały w straszliwej zgrozie.
 Talao Matsue podniósł na mówiącego ponure spojrzenie.
 — Więc, zdaniem pana, możemy uważać siebie za jedynych przedstawicieli sławneko i licznego niegdyś narodu? — zapytał.
 Wyhowski podumał chwilę.
 — Kapitan Sado, ten, który wiózł waszego monarchę do Mandżurji, wyraźnie zaznaczył, że wyspy Japonji zapadły się tak szybko w morze, iż niema mowy, aby ktoś mógł się tam uratować, zwłaszcza, że orkan, jaki powstał z powodu wstrząsów zatopił wszystkie statki, znajdujące się w pobliżu. To jedno! Pozatem długi czas krążyłem nad obuma Chinganami i nigdzie nie dostrzegłem najmniejszego nawet śladu ludzkiej istoty. Ale istnieją przecież potężne kolonje waszych braci w Stanach Zjednoczonych... w Australji... na wyspach... jeśli co pozostało z tych miejscowości, to możliwe, że pomiędzy ocalonymi znajdą się i japończycy! Tylko... — umilkł, jakby namyślając się.
 — Tylko... — poddał Matsue, patrząc nań z niepokojem.
 Wyhowski wzruszył ramionami.
 — Nie wiem nic pewnego, ale Sado twier-