Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/465

 W tej samej chwili zachwiała się, wydając okrzyk bólu.
 Podtrzymał ją w ramionach, zaniepokojony nie na żarty.
 Uśmiechnęła się doń, wsparłszy się silniej na jego ramieniu.
 — Powstając, albo zwichnęłam nogę w kostce, lub też naciągnęłam żyłę! To w istocie nic poważnego! Zdaje się, że pomimo bólu, będę w stanie dojść do „Ptaka“ — mówiła uspokajająco.
 Lecz niebawem okazało się że pomimo pomocy ramienia Jerzego nie może przejść paru nawet kroków.
 — Niechaj pan mnie tu zostawi, a sam idzie spać! Szkoda nocy! — radziła. — Ja tutaj doczekam rana, a wówczas razem z Amy jakoś już mnie przetransportujecie do łóżka!
 Spojrzał na nią szczerze oburzony.
 — Gdybym od kogo innego posłyszał te słowa, nie zapomniałbym mu ich do końca życia! Ale, że to od pani... — urwał i zanim zdołała opamiętać się, kołysał już ją w swych krzepkich ramionach.
 — Ale, że to ode mnie?... — powtórzyła pytająco, przytulając się lekko do niego.
 — Więc pani daruję, jak zwykle zresztą,