Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/492

 Wyhowski rzucił wzrokiem na Tomari. Młody oficer zdawał się nie interesować zupełnie treścią ich rozmowy. Stał, utkwiwszy nieruchowe spojrzenie w błyszczącym „Ptaku“.
 — Coście uczynili z Daisy? — zapytał po chwili Wyhowski.
 — Kobieta ta może wrócić każdej chwili do was — odrzekł, podnosząc nań oczy, Matsue.
 Ton jego głosu wydał się Wyhowskiemu fałszywym.
 — Łżesz! — rzekł krótko.
 — Przekonasz się niebawem, że mówię prawdę! — zaśmiał się cicho japończyk. — Ona chce wrócić, lecz nie wie, czy ją przyjmiecie? Mam zresztą list od niej.
 Odchylił od ciała tkaninę opaski, wydostając małe, płaskie pudełeczko z czarnego laku. Wyjął zeń złożoną w kilkoro ćwiartkę papieru i wyciągnął z nią rękę.
 Wychowski zbliżył się ku niemu na odległość jednego kroku.
 W tejże chwili Matsue zwalił się nań, jak burza.
 Prawicę Jerzego, w której tkwił rewolwer, pochwyciły w kleszcze dłonie starego wilka morskiego.