Strona:Wacław Niezabitowski - Ostatni na ziemi.djvu/9

I

 W przyległym do saloniku buduarze zadźwięczał cicho dzwonek telefonu.
 Lady Dewey powstała szybko z fotelu.
 — Zapewne mąż dzwoni! — rzuciła, kierując swe kroki ku buduarowi.
 Pani Athow, od dłuższego już czasu nie biorąca udziału w rozmowie i spoglądająca nieustannie na zegarek, rozjaśniła w uśmiechu chmurną nieco twarz.
 — Nareszcie! — zakrzyknęła, zwracając się ku młodemu człowiekowi, siedzącemu obok fortepianu na niskim pufie i błądzącemu wzrokiem po korowodzie ukwieconych amorków na suficie. — Coprawda, pierwszy akt i tak już stracony z winy naszych mężów!
 Młody człowiek, porzuciwszy obserwowanie ściennych malowideł, zwrócił ku niej wzrok, w którym najwyraźniej błyszczały ogniki wesołości i lekkiej ironji.
 — Mężowie są zawsze winni... wszystkie-