Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/116

 Pobiegł ku miejscu, gdzie zwykle rozpalano ognisko.
 — Hassan! Abuh! — zabrzmiał powtórnie jego gniewny głos.
 Głucha cisza panowała w obozowisku.
 Ibn Tassil, zaniepokojony już, zwrócił się ku namiotom.
 — Jeżeli te łotry zasnęły w twoim namiocie, panie, to przysięgam, że rodzona matka nie pozna ich twarzy po powrocie do domu! — rzucił Żałyńskiemu syczącym z gniewu głosem.
 — Ibn Tassil mieć słuszność! — wtrącił Selim, zmuszając wielbłąda Źałyńskiego do uklęknięcia. — Lew, który czasami włóczyć się tutaj, mógł napaść na śpiących i...
 Pełen zgrozy i przerażenia okrzyk Ibn Tassila, dobiegający od strony namiotu Dżailli, przerwał słowa Selima.
 Żałyński w paru skokach znalazł się przy namiocie w chwili, gdy Ibn Tassil wybiegał z niego.
 — Dżailli niema! — krzyknął Arab. — O, Allachu!
 Wzniósł ręce wgórę, poczem pełnym rozpaczy i szału ruchem zacisnął dłonie na skroniach.
 Poganiacze, porzuciwszy wielbłądy, nadbiegli pędem, zapalając po drodze kaganki.
 Żałyński wyrwał kaganek z rąk najbliżej stojącego i, odrzuciwszy nabok zasłonę, zakrywającą wejście do namiotu, wpadł wewnątrz.