Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/14

jest tam — tu wskazał ruchem ręki — a on leci jakgdyby na pustynię!
 Warkot motoru umilkł nagle. Po pewnym czasie ozwał się poto, aby znów zamilknąć — tym razem na dłużej.
 Aeroplan zniżył się raptownie i, zatoczywszy półkole, począł zbliżać się coraz szybciej ku ziemi. Za chwilę znikł z oczu obserwujących go poganiaczy, kryjąc się za szeregiem niskich wydm, leżących w odległości dwóch — trzech tysięcy metrów od obozowiska.
 Poganiacze powstali żywo i, prześcigając jeden drugiego, wdrapali się na szczyt wydmy.
 Przez chwilę spoglądali wytężonym wzrokiem w stronę, gdzie skrył się aeroplan.
 — Siadł! — ozwał się jeden.
 — Tak... niedaleko! — przytwierdził drugi.
 — Pobiegnijmy tam!
 — To blisko!
 Rozmawiali tak hałaśliwie, że Ibn Tassil rozbudził się ponownie.
 Zadarłszy głowę w górę, spoglądał przez chwilę na stojących na szczycie wydmy.
 — Co tam? — zakrzyknął.
 Poganiacze zwrócili ku niemu podniecone twarze.
 — Ptak... — zaczął jeden.
 — Znowu ten ptak! — wrzasnął wściekle Ibn Tassil, ujmując bicz.