Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/148

 — Ojciec mój obiecał ci mnie w dobrej wierze! — odparła dumnie — To ja sama postanowiłam raczej zabić się, niż... należeć do ciebie.
 Z warg przysłuchujących się uważnie rozmowie rozbójników zerwały się dwa okrzyki podziwu.
 El Terim zmierzył obu włóczęgów surowem spojrzeniem.
 — Idźcie precz! — krzyknął gniewnie.
 Oblicza Arabów skurczyły się nagłym napadem wściekłości.
 — Jesteśmy wolnymi ludźmi, i nie masz prawa przemawiać do nas temi słowy! — warknął jeden z nich.
 — Przemawiaj tak do swych podłych sług, a nie do nas, ty stary, parszywy psie, oblazły z sierści! — huknął drugi, kładąc mimowolnym ruchem dłoń na rękojeści jataganu, zatkniętego za pasem.
 Lekarz stropił się nieco.
 Banda jego liczyła dwanaście głów, z tego połowę sług sprowadzonych z El Barrar, lecz pomimo równowagi sił szaleństwem byłoby zadzierać z tymi pięcioma zabijakami, których łączyła solidarność popełnionych przestępstw i ewentualnej za nie kary.
 Zamilkł przeto dyplomatycznie, udając, że nie przywiązuje wagi do gburowatych i obelżywych słów włóczęgów.