Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/152

ta z rodu Tadż-el-Feher, lecz i żadna kobieta w całej Arabji! — mruknął do siebie i zwrócił się do Abdullaha.
 — Jeszcze jedno! — powstrzymała go Dżailla, przystępując doń. — Wyjawię ci tajemnicę, lecz pamiętaj... żoną twoją nigdy nie zostanę!
 Lekarz wzruszył lekceważąco ramionami, uśmiechając się równocześnie szyderczo.
 — Zobaczymy! — rzucił przez zęby i począł wydawać Abdullahowi rozkazy.
 — Żałyńskiego należy oswobodzić z więzów i odprowadzić lub odwieźć do El Barrar.
 Abdullah skłonił się przesadnie.
 — Będzie, jako rzekłeś! — zapewniał, z trudem powstrzymując się od śmiechu.
 — Czy nie mogłabym pomówić z nim? — ozwała się nieśmiało Dżailla, gdy Abdullah wraz ze swym towarzyszem znikł już poza załomami skał.
 El Terim nachmurzył się.
 — Nie! — odparł gniewnym tonem, nie patrząc na nią.
 Dziewczyna przez chwilę stała z opuszczoną smutnie głową, poczem wolnym krokiem skierowała się ku otworowi jaskini.
 Strażujący Arab podążał w jej ślad jak cień.
 Znalazłszy się na swem posłaniu, Dżailla w tuliła głowę w miękką sierść owczych skór i łkała cicho, potrosze dlatego, że złamała przysięgę, daną kiedyś swej matce o chronieniu tajemnicy