Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/157

go od tego nierozważnego kroku, rozumując słusznie, że pięciu ludzi, wliczając w to Selima i dwóch innych służących, zbrojnych tylko w noże, nie będą zbyt groźnymi przeciwnikami dla bandy lekarza, składającej się, jak zauważył, z kilkunastu zbirów, zaopatrzonych obficie w broń palną i sieczną.
 Wynik walki w tych warunkach nie przedstawiał żadnych wątpliwości i zgóry przesądzał sprawę oswobodzenia porwanej.
 — Co czynić tedy, panie? — pytał Ibn Tassil, załamując rozpaczliwym ruchem ręce.
 Żałyński namyślał się przez chwilę.
 — Czy posiadasz w El Barrar przyjaciół, Ibn Tassilu, którzyby mogli ci przyjść z pomocą? — zapytał.
 Arab wyprostował się dumnie.
 — Niema w El Barrar jednego człowieka, któryby nie poważał Ibn Tassila za jego bogobojne i uczciwe życie! Co najmniej połowa sąsiadów podąży na moje wezwanie!
 — Poślij zatem do El Barrar jednego lub dwóch swoich ludzi, aby zawiadomili twych przyjaciół, że potrzebujesz ich pomocy! — radził Żałyński. — Kiedy pomoc ta może przybyć tutaj? — dorzucił pytająco.
 Arab namyślał się przez chwilę.
 — Nie prędzej jak pojutrze, panie!
 — Doskonale! Niechaj zatem twoi ludzie wy-