Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/162

silem, który przed zmierzchem nadciągnął z Selimem i wielbłądami.
 Ze względów ostrożności noc przepędzili w jednym z wąwozów zdala od kryjówki bandy.
 Wczesnym rankiem Ibn Tassil, zabierając ze sobą Selima i zwierzęta, udał się na miejsce dawnego obozowiska, aby tam oczekiwać spodziewanej z El-Barrar pomocy, z którą powrócić miał następnego dnia.
 Żałyński podążył na swe obserwacyjne stanowisko.
 Na cyplu panował już ruch. Co chwila z poza urwistych skał ukazywały się sylwety ludzkie, wśród których kilkakrotnie odróżnił chudą postać lekarza i krępego Abdullaha.
 Ten ostatni w towarzystwie dwóch uzbrojonych Arabów zbiegł około południa do wąwozu, gdzie bawił mniej więcej dwie godziny.
 W pewnej chwili lorneta, której nie odrywał prawie od oczu, zadrżała lekko w jego dłoni.
 Oto na skraju cypla ukazała się postać niewieścia, w której natychmiast poznał Dżaillę.
 Dziewczyna usiadła na kamieniu pod skalną ścianą, a naprzeciw niej zasiadł lekarz. Z ruchów jego Żałyński wywnioskował, że pomiędzy nimi toczyć się musi rozmowa.
 Po pewnym czasie powrócił z wąwozu Abdullah, któremu towarzyszył teraz jeden tylko Arab.
 Żałyński widział wyraźnie, jak w pewnym mo-