Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/169

 — Śniłam, panie, właśnie, gdy rozległ się huk strzału — tłumaczyła się, podnosząc nań swe świetliste oczy.
 Pochylił się ku niej, pytając.
 — Śniłaś... co?
 Na policzki dziewczyny wybiegł nagły rumieniec, który niebawem objął skronie jej i zaróżowił jasne czoło.
 Żałyński ponowił swe pytanie.
 Dziewczyna, zmieszana, pochyliła nisko głowę, usiłując ukryć przed nim rumieniec.
 — Znowu tajemnica? — żartował.
 Dżailla skinęła lekko głową.
 — Jak widzę, kobiety z rodu Tadż el Feher kochają się w tajemnicach! — żartował w dalszym ciągu. — Słuchaj, Dżaillo, jedną swą tajemnicę przyrzekłaś już wyjawić... Czy mogę mieć nadzieję, że wyjawisz kiedykolwiek i tę? — pytał, usiłując zajrzeć w jej przysłonięte zasłonami jedwabistych rzęs źrenice.
 Dłoń jej zadrżała nagłe.
 Opuściła głowę jeszcze niżej.
 — Wyjawię! — szepnęła cicho.
 Nagły powiew silnego wiatru i rozlegający się wślad tegoż szelest toczących się nadół kamyków zbudziły jego czujność i oderwały go od dziewczyny.
 Skoczył na skraj cypla i wytężonym wzrokiem