Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/170

badał każdy szczegół przebytej przezeń przed niedawnym czasem drogi.
 Było na niej zupełnie pusto, jakkolwiek niewielkie kamyki i żwir, szeleszcząc charakterystycznie, toczyły się bez przerwy po zboczu góry.
 Drugi powiew wiatru, nieco silniejszy od pierwszego, przemknął przez płaszczyznę cypla, niosąc z sobą pojedyńcze ziarnka piasku.
 Obok Żałyńskiego stanęła dziewczyna.
 — Burza nadciąga, panie! — mówiła spiesznie — Zły wicher z pustyni przybieżał już pierwszy, dając znać o tem.
 Słowa jej zafrasowały nieco Żałyńskiego.
 Burza w tej właśnie chwili nie była mu na rękę, jakkolwiek przyszło mu zarazem na myśl, że utrudni ona pościg ludziom El Terima i zatrze równocześnie wszelkie ślady ucieczki.
 Rozejrzał się badawczo po horyzoncie.
 Był czysty i jasny jak zwykle. Jedynie na pustyni to tu, to tam zrywały się znienacka kłęby pyłu i gnały przed siebie, kręcąc się wkółko jak szalone.
 — Jak prędko wybuchnie burza? — zapytał dziewczyny.
 — Dopiero za dwie, trzy godziny, gdy tam, gdzie ziemia styka się z niebem, ukaże się ciemny pas chmur! — wyjaśniła, wskazując ręką na zachód. — Teraz tylko wicher będzie dął coraz silniej! — dorzuciła po chwili.