Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/172

 Arabi dostrzegli ich snać, gdyż kilka okrzyków targnęło powietrzem, budząc drzemiące echa wśród skał i wąwozów.
 Żałyński wychylił nieznacznie głowę.
 Do grupki pierwszych trzech czy czterech pędzili co sił w nogach inni, wrzeszcząc przeraźliwie i wskazując ruchami rąk cypel.
 Nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że wszelka myśl o przedostaniu się nadół byłaby oczywistem szaleństwem.
 Kryjąc się za występami skał i złomami kamieni, Żałyński wiódł pośpiesznie Dżaillę z powrotem na płaszczyznę cypla.
 Tam, umieściwszy dziewczynę za skalnym załomem, przyczołgał się na skraj płaszczyzny i przez szkła począł obserwować Arabów.
 Zbici w ciasne koło naradzali się widocznie, gdyż dostrzegał gwałtowne ruchy rąk i doskakiwanie do siebie.
 Narada trwała dość długo.
 Wreszcie banda, rozciągnąwszy się wężem, poczęła dążyć ku górze.
 — Będą atakować! — mruknął, kładąc obok siebie rewolwer i parę zapasowych magazynków.
 Zwrócił głowę w stronę Dżailli.
 Śledziła jego ruchy szeroko rozwartemi oczyma, błyszczącemi niepokojem.
 — Jeśli chcesz, podpełznij tutaj! Widać ich jak na dłoni! — rzekł, zachęcając ją uśmiechem.