Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/176

 Szczyt cypla wznosił się tak wysoko nad jedynym doń dostępem, że wszelkie ukrywania się za kamieniami i przypadania do ziemi nie mogły chronić od kul, sypiących się zgóry.
 Do grupki trzech Arabów dołączył się czwarty.
 — El Terim! Poznaję go! — krzyknęła Dżailla.
 Żałyński, oparłszy lufę karabinu o wystający brzeg płaszczyzny, począł starannie mierzyć.
 Lecz El Terim jakgdyby przeczuł jego zamiary.
 W chwili, gdy Żałyński miał dotknąć palcem cyngla, zawrócił na pięcie i znikł poza występem skały.
 Żałyński dość długo wyczekiwał jego powtórnego pojawienia się.
 Tymczasem trzech jego ludzi kroczyło wolno przez płaszczyznę, docierając nieomal do jej środka.
 Żałyński wziął na cel pierwszego z nich.
 Huknął strzał, i Arab, bijąc rozpostartemi rękami jak ptak skrzydłami powietrze, zatoczył się to w jedną, to w drugą stronę, aż wreszcie, podnosząc ręce ponad głowę, zwalił się wtył.
 — Jeden! — mruknął Żałyński, repetując broń.
 Pozostali dwaj Arabowie uciekali co sił w nogach ku skałom, z poza których wyszli.
 Drugi strzał Żałyńskiego dosięgnął jednego z nich o parę zaledwie kroków od zbawczych skał.