Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/177

 Przez chwilę rzucał się on na piasku jak ryba, wyjęta z więcierza, lecz niebawem uspokoił się i leżał, odrzynając się szarą plamą od tła czerwonego żwiru.
 Żałyński odłożył nabok karabin.
 — Ńo... mamy teraz spokój na parę godzin! — mówił, zapalając papierosa. — Wątpię, czy ośmielą się ryzykować nadal przy świetle dziennem! Prędzej nocą!
 Spojrzał na dziewczynę śmiejącym się wzrokiem.
 — Zatrzymamy ich tutaj do chwili, gdy ojciec twój nadciągnie ze swymi przyjaciółmi. Ten im dopiero sprawi łaźnię!
 — El Terim twierdził, że ojciec mój już dawno wrócił do El Barrar — ozwała się Dżailla.
 — Ale ty nie wierzyłaś temu?
 Dziewczyna zaprzeczyła energicznym ruchem głowy.
 — Nie! Wiem, że ojciec kocha mnie bardzo! — odrzekła ze wzruszeniem w głosie.
 — Wszyscy kochają cię, Dżaillo, i chętnie nadłożyliby głową, aby cię uchronić od krzywdy! — mówił miękko, pochylając się ku niej.
 W oczach jej zatliły się skry wdzięczności.
 Huk paru wystrzałów i świst kul, przelatujących wysoko ponad płaszczyzną cypla, zwróciły ich uwagę na atakujących.
 — Błazny! — krzyknął pogardliwie Żałyński. —