Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/181

 — Oprzeć to się tam ona nie oprze długo! — mówił Żałyński, dygując dość ciężkie kamienie. — Ale chociaż huku narobi, gdy się na nią natkną. W razie, gdybym zasnął, zbudziliby mnie na pewno!
 Ukończywszy pracę, zaproponował dziewczynie posiłek.
 Jedli na płaszczyźnie cypla, z której uprzednio usunął zwłoki Abdullaha, odciągnąwszy je na stronę.
 Dziewczyna zaznajomiła go z przebiegiem wypadków tego wieczora, kiedy została porwaną.
 W godzinę po oddaleniu się ich z obozu zjawił się Abdullah w towarzystwie paru nieznanych, uzbrojonych od stóp do głowy Arabów i w brutalny sposób polecił jej udać się z nimi, jak mówił, do ojca, który ma zamiar spędzić noc w obozowisku amerykańskiem.
 Oparła się temu stanowczo, przewidując w słowach sługi lekarza zdradę. Wówczas rzucili się na nią.
 Hassana, który stanął w jej obronie, Abuh, ługa El Terima, pchnął nożem pomiędzy łopatki tak, iż nieszczęsny natychmiast wyzionął ducha.
 Splądrowawszy namioty, Abdullah i jego towarzysze sprowadzili ją nadół, do wąwozu, gdzie stały wielbłądy.
 Jechali niemal całą noc.
 W obozowisku bandy nie było El Terima.