Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/187

 Potrząsnęła głową.
 — Jakżeż mogłabym zasnąć, gdy ty, panie, będziesz czuwał? Zresztą spałam już dzisiaj i czuję się wypoczętą...
 — Ach... prawda... miałaś wyjawić mi tajemnicę snu dzisiejszego! — przerwał ze śmiechem jej słowa.
 Przygarnęła się doń, oplatając rękami jego szyję.
 — Śniłam... o tobie, panie! — szepnęła, wstydliwie odwracając głowę nabok. — Przyszedłeś do mnie, panie, i... rozkrajawszy pierś moją, wyjąłeś z niej serce, które w dłoni twej trzepotało się jak schwytany ptak...
 — I więcej co? — pytał, gdy urwała nagle, zmie, szana.
 — I jeszcze... ale nie śmiej się, panie... uniosłeś mnie na rękach, mówiąc, że oddając serce oddałam ci tem samem i siebie.
 Dotknął ustami jej kruczych włosów.
 — Sny takie zazwyczaj sprawdzają się! — szepnął jej cicho do ucha.
 — We wszystkiem jest wola Allacha! — odrzekła z prostotą. — I jeśli on...
 Umilkła nagle, wstrząsając się febrycznym dreszczem.
 — Co tobie? — zaniepokoił się.
 Twarz jej mieniła się zdumieniem.