Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/188

 Stała nieruchomo, utkwiwszy oczy w jednej ze ścian.
 — Tam... — tam! — szepnęła wreszcie, wskazując ręką poza niego.
 Odwrócił się szybko, wyrywając z za pasa broń.
 Był pewny, że oczy jej dojrzały kogoś, czającego się w mroku.
 — Nie lękaj się, panie! — rzekła szybko. — Nikogo tutaj niema... tylko zdawało mi się, że dostrzegłam na ścianie taki sam znak, jaki jest na tabliczce El Terima!
 Powiódł światłem latarki po ścianie, pooranej występami i szczelinami.
 — Nie tu, panie! Nieco wyżej... o! — krzyknęła, chwytając go za ramię.
 Na wysokości wzrostu dorosłego człowieka widniała nisza, w której zmieścić się mogło paru ludzi. Tworzyła ona jakgdyby regularny półkrąg.
 W głębi niszy szerokiemi nacięciami czernił się równoboczny trójkąt, pokryty niewyraźnemi znakami.
 — Tak... to jest najwyraźniej trójkąt! — rzekł półgłosem Żałyński.
 Natężył siłę światła, chcąc lepiej rozpatrzeć znaki. Były one jednak tak drobne, że niesposób było odróżnić jeden od drugiego.