Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/19

Arabów, uniósł się na łokciu. Ruch ten musiał jednak wywołać nowy ból, gdyż ranny syknął głośno.
 Towarzysz jego począł doń mówić szybko, wskazując ruchem ręki stojących obok Arabów
 Ranny skinął głową.
 — Czy jest tu gdzieś wpobliżu woda? — zagadnął Arabów po angielsku.
 Ibn Tassil rozjaśnił twarz w uśmiechu.
 Zapas posiadanych przezeń angielskich słów nie był coprawda zbyt wielki, lecz w każdym razie mógł on jako tako porozumiewać się z Anglikami. Umiejętność tę zdobył, włócząc się bezustannie w celach handlowych od Suezu do Gazy, a stamtąd do Akaby, a nawet do Dżeddy.
 Skinąwszy przeto głową, począł tłumaczyć rannemu, że woda znajduje się w ich obozowisku o pół godziny drogi.
 — Gdzie jesteśmy? — pytał ranny.
 Ibn Tassil wyjaśnił, iż znajdują się o dwa dni drogi od Dżed-Katerin czyli klasztoru św. Katarzyny, leżącego w niedalekiej odległości od Synaj.
 — Akaba? — rzucił pytanie ranny.
 Arab odwrócił się ku północy i wyciągnął dłoń.
 — Daleko... daleko! — mówił — Jechać na dobrym wielbłądzie cztery — pięć dni!
 Ranny zwrócił się ku swemu towarzyszowi.
 — Co robić, Hen? Jesteśmy daleko od Akaby jak również i od Suezu. Ten brodacz wymienił