Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/213

czął przyglądać mu się uważnie, nadsłuchując jego biegu.
 — Czyżby to było możliwe? — zapytał Dżailli.
 — Co, panie mój?
 — Zegarek wskazuje jedenastą! Pamiętam doskonale, że schroniliśmy się przed ulewą do jaskini — o wpół do dziewiątej. Czyżby od czasu tego upłynęło już przeszło dwanaście godzin? To chyba niemożliwe!
 — Czas szybko biegnie! — szepnęła, wspierając głowę na jego ramieniu.
 Ujął jej dłoń i podniósł do ust.
 Przytuliła się doń pieszczotliwym ruchem.
 — Dżailla pragnie zapytać o coś pana swego, lecz nie śmie! — szepnęła z lekkiem drżeniem w głosie.
 — Pytaj! — zachęcał łagodnie.
 Ukryła głowę na jego piersiach, jakgdyby nie chcąc, aby patrzał w jej oczy.
 — Czy... czy?... — wyszeptała. — Czy pozostawiłeś w Lechistanie kogo, ktoby miał prawo tęsknić za tobą?
 Udał, że nie zrozumiał pytania.
 — Hm... zapewne koledzy... może niektórzy ze znajomych...
 Potrząsnęła głową.
 — Nie... to nie to! — zaprzeczyła. — Ktoby miał prawo tęsknić... ktoby wyczekiwał twego powrotu?
 — Czemu pytasz o to?