Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/214

 Przytuliła się doń mocniej.
 — Przysłowie nasze mówi: — „Łatwiej podzielić się z kimś ziarenkiem maku niźli sercem ukochanej osoby“.
 Przeciągnął pieszczotliwie dłonią po jej kruczych włosach.
 Poczęła łkać cicho, ukrywszy głowę na jego piersiach.
 — Czemu płaczesz, Dżaillo? — pytał, zaniepokojony, unosząc głowę dziewczyny i usiłując zajrzeć w jej oczy.
 Pełne były łez, lśniących w świetle latarki, padającem na jej twarz.
 — Czemu płaczesz? — powtórzył, tuląc ją do siebie.
 — Pragnę, abyśmy wyszli stąd jak najprędzej... ale sercem mojem targają dwa uczucia, niezgodne z sobą. Tutaj należysz tylko do mnie... Wiem, że nikt nie wtargnie do tych podziemi, aby cię oderwać ode mnie... a tam... mogę cię stracić na zawsze! Tutaj... śmierć razem z tobą, a tam... życie bez ciebie! To ostatnie gorsze od śmierci! — szeptała, utkwiwszy zamglone źrenice w czarnej caliźnie skalnej ściany.
 Objął ją ramieniem i przytulił do siebie.
 — Nie mów tak, Dżaillo! Wiesz, że cię kocham i nigdy nie opuszczę! — rzekł zdławionym przez wzruszenie głosem.