Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/226

 Jeszcze kilkadziesiąt kroków i wstąpił w krąg światła.
 Siedzący przy ognisku zerwali się ze swych miejsc.
 Poznał wśród nich Ibn Tassila i stojącego obok niego Dumesnila.
 — Dżailla! Światło mych oczu nie żyje! — krzyknął rozpaczliwie Ibn Tassil, rzucając się ku zbliżającym się.
 Żałyński złożył dziewczynę w jego ramiona.
 — Śpi! Nie budźcie jej! Niechaj odpoczywa! — szepnął, słaniając się na nogach.
 Dumesnil podparł go silnem ramieniem i powiódł jak małe dziecka do ogniska.
 Ibn Tassil z pomocą Arabów krzątał się wokół Dżailli, którą przebudził niesłychany krzyk, jaki zapanował w obozowisku z chwilą ich pojawienia się.
 Napojono ich i nakarmiono najlepszemi, jakie tylko znalazły się w podróżnych sakwach, przysmakami.
 Żałyński i Dżailla odzyskali niebawem na tyle siły, że mogli odpowiadać na zadawane im przez Ibn Tassila i Dumesnila pytania.
 — O... córko moja, radości oczu mych! Niechaj przeklęte będą wszystkie skarby, jakie tylko są u kryte w głębokościach ziemi! Niech je szejtan porwie! O mało nie straciłem przez nie ciebie, co jesteś osłodą moich starczych dni! — zaklinał się