Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/227

Ibn Tassil, gładząc drżącą dłonią krucze włosy dziewczyny. — Lecz gdzież tułaliście się tak długo? Już straciliśmy nadzieję odnalezienia was! Może natrafiliście na podziemia, o których mówi tajemnica rodu? — dorzucił ciekawie.
 Żałyński zamienił z Dżaillą szybkie spojrzenie.
 Zrozumiała go natychmiast.
 W ucieczce przed El Terimem i jego bandą błądziliśmy w wąwozach — odparła, pochylając głowę.
 — A cóż El Terim? — pytał Żałyński.
 Arab zaśmiał się złośliwie.
 — Został ukarany za swe zbrodnie! Onegdaj stoczyliśmy z jego bandą zacięty bój, i niebo dało nam zwycięstwo. Jego zaś zabił ten oto „frank“ twój przyjaciel, szlachetny panie! Allach błogosławił jego dłoniom w chwili, gdy mierzył do psa parszywego, jakim był ten zbrodzień!
 — A jego ludzie?
 — Część poległa, a reszta, wziąwszy nogi za pas, drapnęła, gdzie pieprz rośnie, z chwilą śmierci swego przywódcy — wyjaśnił Dumesnil, od dłuższego już czasu wpatrujący się z zachwytem w Dżaillę.
 Żałyński dostrzegł ten entuzjazm przyjaciela i położył dłoń na jego ramieniu.
 — Aparat? — rzucił krótko.
 — Gotowy do drogi. Zostawiłem go w El