Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/228

Barrar, a sam podążyłem tutaj na wieść o grożącem ci niebezpieczeństwie — odparł Francuz.
 — Dziękuję ci!
 — Możemy lecieć chociażby jutro! — ciągnął dalej Dumesnil.
 Żałyński zamyślił się na chwilę.
 — Nie... nie polecimy ani jutro, ani też pojutrze! Co najwyżej za tydzień, a może i dwa — rzekł wreszcie.
 Dumesnil żachnął się.
 — Teraz najlepsza pora! Pogoda!
 — Do Warszawy nie tak znów daleko! — roześmiał się Żałyński. — Zatrzymamy się w Jaffie.. Konstantynopolu... może w Bukareszcie! Stamtąd już niedaleko do Warszawy.
 Dumesnil zdumiał się.
 — Czyś ty zmysły postradał podczas swej włóczęgi, mon vieux? Skąd znów Warszawa? Przecież mamy lecieć do Karaczi!
 Żałyński objął go ramieniem.
 — Do Karaczi możesz lecieć, jeżeli zechcesz! Ale przedtem musisz odwieźć mnie i moją żonę do Warszawy! — rzekł wesoło.
 Francuz wytrzeszczył nań okrągłe ze zdumienia oczy. Widoczne było, że słowa przyjaciela zaskoczyły go i zadziwiły niepomiernie.
 Dał też wyraz temu zdziwieniu, zdoławszy wybąknąć jedno tylko słowo:
 — Szakref!