Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/34

 Przez chwilę wpatrywał się w leżącego, następnie, ująwszy ze stojącego obok niskiego stoliczka szklaną czarę, przysunął ją do ust rannego.
 Żałyński podziękował mu uśmiechem.
 Czara zawierała wodę, zmieszaną z miodem.
 Pił z przyjemnością, gdyż gorączka sprawiała mu pragnienie.
 Opróżniwszy czarę, oddał ją chłopcu.
 — Gdzie Dumesnil? — zapytał powtórnie.
 Wzrok chłopca zabiegał niespokojnie po twarzy leżącego i przeniósł się następnie ku opróżnionej czarze.
 Żałyński potrząsnął przecząco głową.
 — Drugi „inglesi“ spać obok — ozwał się po angielsku z poza uchylonych drzwi czyjś młody, melodyjny głos.
 Żałyński poruszył się żywo.
 — Dżailla! — zakrzyknął chłopiec w stronę drzwi.
 Przez chwilę panowało milczenie, lecz niebawem w drzwiach ukazała się postać kobieca, którą przed chwilą widział już Żałyński, rozwarłszy ze snu oczy.
 Chłopiec przemówił do niej, wskazując ruchem głowy leżącego.
 Młoda kobieta wysunęła się nieco z poza drzwi.
 — Towarzysz jeszcze spać... a... ty leżeć spokojnie! El Terim mówił... leżeć spokojnie!
 Mówiła powoli śpiewnym, cichym nieco głosem,