Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/69

ciwszy nań jednocześnie z pod rzęs krótkie, błyskawiczne niemal spojrzenie.
 — Zasmuciłaś mnie, Dżaillo! — ciągnął dalej Żałyński — Tęskniłem za tobą.
 Powtórne spojrzenie wybiegło z przepastnej głębiny źrenic i ciepłym, rozradowanym blaskiem przemknęło przez twarz młodego człowieka.
 — Dżailla też smucić się bardzo... bardzo! I płakać! — wyszeptała, odwracając nieco zapłonione oblicze.
 — Płakałaś? — zdziwił się — Czemu?
 Twarz jej pokryła się ciemnym rumieńcem zmieszania.
 — Dżailla myśleć, że młody „inglesi“ przestać z nią rozmawiać, gdy się dowie, że... że będzie żoną El-Terima. — wyszeptała tak cicho, że zaledwie z trudem zrozumiał treść końcowych słów zdania.
 Poruszył się niespokojnie.
 — Słuchaj, Dżaillo! Czy ty dobrowolnie pragniesz zostać żoną tego starego... starego...? — mówił wzburzonym tonem, nie mogąc znaleźć narazie dość obelżywego przezwiska.
 Podniosła nań oczy, w których czaił się głęboki smutek i jakgdyby niemy wyrzut, że mógł zadać jej podobne pytanie.
 — Ojciec tak chce! — westchnęła — Tak uradzili z El-Terimem...
 — A ty? — rzucił nerwowo.