Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/72

czyna mówiła prawdę. Należy grać rolę obojętnego, gdyż najmniejsza nieostrożność z jego strony wzbudzi zazdrość El Terima i natchnąć może nieufnością ojca Dżailli.
 Powstał więc i, rzuciwszy uśmiech wpatrzonej w niego dziewczynie, odszedł powoli, kierując swe kroki ku grupie rozmawiających.
 — Co nowego? — zapytał, częstując Ibn Tassila papierosem.
 Ten skrzywił się niechętnie.
 — Uradziliśmy, że Mohammed zaraz po posiłku uda się do tamtego wąwozu i zbada, kto postawił namioty — odrzekł, zaciągając się z widocznem zadowoleniem kłębami dymu tytuniowego.
 — I ja tam pójdę! — zadecydował nagle Żałyński.
 Ibn Tassil stropił się. Po twarzy jego przebiegł lekki cień wahania i niepokoju.
 — O, panie, zważ, co zamierzasz uczynić! A jeśli to są ludzie źli? — perswadował łagodnie.
 Żałyński wzruszył obojętnie ramionami.
 — Na takich mam broń! — odparł sucho, dotykając dłonią kieszeni frencza — Zresztą... będę ostrożny! — dorzucił po chwili, jakgdyby chcąc uspokoić Ibn Tassila.
 Ten pochylił głowę w ukłonie.
 — Wola twoja, panie! — rzekł i począł rozmawiać szeptem z El Terimem.